Miscellaneous
Brussel werd deze maand vijf jaar geleden opgeschrikt door een serie aanslagen. Rijnmondverslaggever Dennis Kranenburg stond er met z'n neus bovenop. Vijf jaar later blikt hij terug in 'De Verdieping'. Een gezonde spanning was er wel: Dennis stond dinsdagochtend 22 maart 2016 met zijn vriendin op de luchthaven Zaventem bij de incheckbalie voor de vlucht naar zijn geliefde New York. Dan, om 7.58:28 uur: een flits. En daarna een knal, die Kranenburg met niets kan vergelijken, zo hevig. Gevolgd door een ijzingwekkende stilte. In plaats van richting de uitgang te rennen, pakte Dennis zijn vriendin bij de arm, juist verder het gebouw in. Zijn gedachte erachter: "Je weet niet wat je buiten aantreft. Binnen kun je je verschansen in een kamer, wat ook gebeurde. We zaten met ruim tien mensen verstopt, de deur gebarricadeerd. Als er dan iemand aanklopt, denk je wel tien keer na voordat je de deur opendoet. Het meest bizarre moment is wel dat je op gegeven moment buiten staat, op het platform tussen de vliegtuigen, met een kop koffie in je hand." Hoe naar ook, Dennis is blij dat hij dit samen met zijn vriendin heeft meegemaakt. "Je hebt dan iemand die helemaal begrijpt wat er met je gebeurt. Hoe je je voelt na zo'n gebeurtenis. Alhoewel we vlak na de aanslag er lange tijd niet over hebben gesproken." De meeste collega's bij Rijnmond kennen Dennis als een nuchter persoon. Bij wie een lach nooit lang op zich laat wachten. "Maar pas op", zo zegt hij in de studio, "er zit natuurlijk wél wat achter dit uiterlijk. In de nasleep van de aanslagen en de verwerking daarvan luisterde ik eens goed naar de tekst van het nummer 'Duurt te lang' van Davina Michelle. Daar zit de zin 'Een soort van gouden verf op een blok verdriet' in. Dat raakte me. Het vat het goed samen". Nu, vijf jaar later, doet Dennis Kranenburg vooral dingen die hij leuk vindt. "Je hoort weleens mensen zeggen: als ik straks met pensioen ben, ga ik dat doen, en dat. Ik doe het nú. Je weet helemaal niet of er een 'later' is." Gaat hij ooit nog eens naar de jaarlijkse herdenking in Brussel? "Ik heb later zo vaak op het punt gestaan de afslag te pakken als ik er langs reed op weg naar Frankrijk. Ik weet het niet. Zeg nooit nooit."